Het leven in Gullringen.....

Vanmorgen lag ik te draaien in bed en ik kon niet meer slapen. Uitslapen kan ik al helemaal niet meer ben echt klaarwakker tegen half 7...

Dus dan lekker naar beneden. 2 kids op de bank met tv en een broodje en ik grijp de kans om eens even te laten weten hoe wij hier nazomeren. Dat nazomeren klinkt luier dan het in werkelijkheid is. Eigenlijk zou ik graag willen dat de zomer nu pas zou beginnen. Het is toch eenbeetje aan ons voorbij gegaan die zomer. Maar daarom proberen we hier nog een beetje van de nazomer te genieten. Het weer is ook erg mooi. We hebben in de weken hiervoor ook wel flink wat regen gehad. Maar dat ging dan in enorme buien en dan een uurtje later scheen de zon weer heel fel. Maar nu is het de hele week al droog en warm weer. We eten dan ook iedere dag op veranda en ook de vuurplaats zitten we regelmatig bij.

Het huis is echt van ons. Het voelt aan alle kanten heel erg goed. Ondanks dat het nog lang niet af is woont het heerlijk. Het huis is groot en dat heeft met een redelijk druk gezin alleen maar voordelen. Ieder heeft zijn eigen plek. Zoals nu zitten de kids in de kamer tv te kijken. en dat is een heel andere ruimte waardoor ik in alle rust in de keuken zit te computeren. De spullen die we hadden en dat was natuurlijk al behoorlijk uitgedund na 2 verhuizingen binnen een jaar kunnen we met gemak kwijt. Kortom, het is ons absolute droomhuis. Boven schiet het op. Merel en Ole's kamer zijn klaar en Eva's kamer bijna. Ze zijn erg mooi geworden. Boven was het huis wel wat oud en muf en nu kom je bij hun gewoon een compleet nieuwe kamer binnen. De kamer van Ole en Merel was voorheen een oude kast dus de oude eigenaren zullen niet weten wat ze zien als ze een keer langskomen.

Verder hopen we snel door te kunnen met de gang boven en beneden en de trapopgang. Dat is echt oud en aan opknappen toe. Maar dat zal liggen aan hoe het verder gaat met onze (on)zekere situatie.

Want dat is nog steeds helaas de situatie. Ik heb in mijn laatste werkweek te horen gekregen dat ik niet kon blijven. Dat was een enorme schok. Het ging zo:

Ik had gevraagd via de mail aan mijn chef hoe het na het zomerrooster verder zou gaan. Geen antwoord.....dus 3 dagen later nog maar eens een mailtje....en volgens echt Zweeds gebruik....weer geen antwoord. De vrijdag voor mijn laatste ingeroosterde week ben ik maar naar haar kantoor gegaan. Ze zei gelijk....oja, ik wilde je nog mailen...en nu denken die Zweden dat wij domme Hollanders dat nog steeds geloven....Niet dus....

Maar goed, ik kreeg een heel verhaal hoe tevreden iedereen over mij was enz enz...en dat er in de toekomst zeker plaats zou komen maar....toen kwam de aap uit de mouw...nu nog even niet....

Voor de herfst moesten ze het rooster nog gaan maken maar ze hadden nu ineens een teveel aan verpleegkundigen. En doordat ze mij had ingewerkt had ze haar budget nog meer overschreden. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en was eigenlijk met stomheid geslagen. Ik heb natuurlijk gezien dat ze in mij behoorlijk geinvesteerd heeft en daarom had ik nooit verwacht dat ze mij nu liet gaan. Dat is toch een totaal zinloze investering geweest dan? En in een team waar ongeveer 4 verpleegkundigen reeds of binnen nu en 2 jaar de pensioenleeftijd gaan bereiken daar moet toch plaats zijn voor wat nieuw leven?

Verder is het zo dat ze mij natuurlijk niets heeft beloofd maar wel heel vaak heeft gezegd dat ik mij geen zorgen hoef te maken en dat ze altijd personeel nodig hebben enz enz.

Ze vertelde dat ze hoopte mij voor het einde van het rooster meer te kunnen vertellen en dat ik af moest wachten. Ik heb er nog uit weten te persen dat ik niet kan wachten en dat ik verder zou gaan kijken. En dat ik degene thuis was die momenteel de meeste vastigheid aan werk had en dat we wel net een huis hadden gekocht. En hoe onzeker nu de situatie weer was. Ik had natuurlijk de tranen in mijn ogen staan. Ze wist het allemaal want zij heeft notabene een brief geschreven voor de bank om de kans op een hypotheek te vergroten. In die brief stond ook dat ik grote kans zou maken bij gebleke geschiktheid op een baan als verpleegkundige bij de gemeente.  Ik ben teruggegaan naar ons kantoor en heb het aan mijn directe collega's verteld. De geschoktheid en vooral boosheid was groot. De volgende ochtend heeft 1 van mijn collega's het bij het ochtendrapport op tafel gegooid voor de rest van de groep. Geschoktheid en verontwaardiging alom. Toen ging 1 van de collega's de chef erbij halen. Dat werdt een behoorlijke discussie. Enerzijds voelde het als een warme deken voor mij. Ze sprongen echt voor mij in de bres en wilden me stuk voor stuk behouden. Maar het voelde wb de chef wel wat ongemakkelijk. Die keek mij aan alsof ik het georganiseerd had. En zij wendde zich steeds naar mij en zei dat ik wist dat ze geen beloftes had gedaan....

Maar goed even het verhaal wat afronden...ik heb gelijk het inzetbureau voor onderverpleegkundigen weer gebeld en uitgelegd hoe de vork in de steel zat. Nu ben ik dus weer terug bij mijn collega's in het verzorgingshuis. Het was ook een warm welkom. Heel veel bewoners herkenden mij nog als "holländsk flicka" (flicka is meisje...) En ook de collega's reageerden enthousiast.

Maar ondertussen verlang ik terug naar het werk...ik ben echt verdrietig geweest omdat ik het gevoel iets kwijt te zijn waar ik net een beetje mijn plekje had gevonden. Ik ben natuurlijk aan het solliciteren en er gaat vast iets komen maar het is moeilijk om weer motivatie op te brengen en opnieuw te beginnen.

Maaaaaarrrrrr........gisteravond zit er ineens een mailtje in mijn inbox van mijn chef... Na 2 dagen met het rooster gestoeit te hebben zijn ze er ineens achter dat ze de hele herfst in ieder geval 75% nodig hebben en dat vanaf september. Maar, omdat ze mij graag meer wil bieden heeft ze nu een vraag neergelegd bij hogerhand om mij aan te stellen met een contract voor onbepaalde tijd. Ik geloofde natuurlijk mijn ogen niet en nog steeds niet want met het echte juichen wacht ik even tot er handtekeningen onder een contract staan. Wordt vervolgd...

Dat gematigde enthousiasme hebben we helaas hier wel geleerd. Rob heeft nog niets positiefs van de brouwerij. Er is eerst een andere jongen aangenomen die al een jaar als invalkracht werkte en dat kreeg hij van de week via de mail te horen. Nu wel weer 2 mails de deur uit. Van een bedrijf waar hij via via weer terrecht is gekomen. Dat ene bedrijf wil hem graag spreken maar hebben nu nog geen vacature. Maar goed het valt of staat hier met contacten. De zomer hebben we in ieder geval allebei gewerkt dus we houden het weer even uit. Maar wat besef ik iedere dag toch hoe verschrikkelijk belangrijk een klein beetje vastigheid voor een mens is.

Rob heeft verder een dik pak papieren op de bus en wacht nu op antwoord of hij wel of niet een bewijs krijgt dat hij als elektricien aan het werk mag hier in Zweden. Want zolang hij dat niet heeft neemt niemand hem aan als bv electricien. Het is ongelovelijk maar hier heeft Zweden totaal eigen regels voor. oe bedoel je Europa? Niemand is dan ook echt op de hoogte van hoe het nu zit of wat je moet doen om dit bewijs te krijgen.  Maar via een beurs en veel mailen heeft hij de juiste instantie gevonden. Hij heeft alle diploma's en versterkt met getuigschriften in het engels van 2 oude werkgevers in NL opgestuurd. In de getuigschriften staan een heleboel europese nummers (NEN) en kreten verwerkt dus het is te hopen dat het gaat lukken.

Zo gaat het leven hier dus nog steeds niet over rozen. Ja, misschien soms wel over rozen maar redelijk vaak afgewisseld met flinke stekels aan de stam.

Maar even de kids:

Afgelopen week zijn de scholen hier na 10 weken weer begonnen. Ole en Merel zitten hier vlak achter op school. Ja, ook Merel hebben we moeten beslissen dat ze toch naar deze school moest. Alles geprobeerd maar ze heeft geen recht op een buskaart naar Vimmerby. De kosten om dit zelf te doen waren nu in deze onzekere tijden te hoog. Dus met een gebroken hart hebben we met haar gepraat. Ze was natuurlijk even flink verdrietig maar begripvol. Vorige week donderdag zijn we kennis gaan maken met de juf. Het klikte gelijk enorm. Ze was, via de rektor, op de hoogte gebracht van Merels situatie en speelde hier geweldig op in. Merel stelde zelf veel vragen en na 5 minuten zag je Merel ontspannen.  Afgelopen maandag ging ze dan ook redelijk ontspannen naar school. De eerste week is prima verlopen. Wat ook heel duidelijk is is dat ze een enorme levensles heeft geleerd na de emigratie en van scholen wisselen. We zijn echt supertrots op haar. Met Ole is het ook heel goed gegaan. In het begin erg verdrietig maar dat was met de dag minder. Het leuke is dat de school bijna naast ons huis was. Het is nog dichterbij als dat we in NL bij de school wonen. Wie had dat ooit gedacht in Zweden? Als ik op de veranda thee drink kan ik Ole zien spelen op het schoolplein. Ze kunnen bijna wachten aan de ontbijttafel tot ze de bel horen. Dan zijn ze nog makkelijk op tijd op school.       

Eva is begonnen op het högstadium. Het laatste gedeelte van de school. Ze had al kennisgemaakt met 2 meiden uit haar klas die ook uit Gullringen komen dus maandagochtend ging ze met zijn 3 en met de bus. De busverbinding is prima en de bushalte hier vlakbij. 100 % vooruitgang vergeleken met ons vorige huis. Ze heeft een leuke klas en is dus tevreden. Moeilijk soms nog met zweeds maar Eva gaat het echt redden. Ze heeft met haar zomerbaan bij Nilsholgerssonvärld heel veel geleerd. En ook het hele proces van het afgelopen jaar heeft haar enorm ontwikkeld tot een zelfstandige meid! Trots!

En dan nog even Oma...de hele zomer heeft ze ons geholpen. Oppassen, schoonmaken, koken, verhuizen, schilderen, boodschappen en natuurlijk onze klaagmuur waar we allemaal even tegenaan kunnen hangen om te klagen, huilen, schelden, vloeken. As maandag komt Maria en gaan ze samen in een husije een weekje vakantie vieren. Dan gaan ze volgende week Zaterdag samen terug naar NL. We zullen haar missen maar dat doen veel mensen in NL ook dus die gunnen we haar ook!

Ik ga er maar weer eens mee stoppen. In de galerij wil ik graag wat nieuwe foto's plaatsen zodat het verhaal een beetje beeld krijgt.

Iedereen een fijn weekend. Hier beloofd het een mooie dag te worden....