Na 2,5 jaar bijna dacht ik eens even te kijken of de website nog bestond. En ja hoor, en ik kan er zelfs nog in komen ook. Zelfs t wachtwoord nog onthouden.

Vandaar eens even een testblog. Ik heb net een hele tijd terug zitten te lezen. Over het algemeen erg leuk maar poeh als ik er aan terugdenk krijg ik er pijn in mijn buik van! Wat een bak ellende zeg, hahahaha. Ik denk nog steeds dat wij goede kandidaten voor "ik vertrek" geweest zouden zijn.

Hoe gaat t met ons?

Morgen een dagje vrij dan ga ik mij eens wagen aan een update van ons leven......

Januari de laatste keer dat ik geschreven heb. Ik schaam mij diep. Maar zoals ik toen al schreef is het moeilijk steeds iets nieuws te verzinnen. Van de week dacht ik aan onze komende tripje naar Holland en dan merk ik dat ik daar zin in heb maar dat ik op zie tegen het vertellen van ons verhaal. Dat klinkt gek maar ik ben moe van ons avontuur. Ook wel eens van het avontuur in de praktijk maar ook van het vertellen ervan. Het blijft voor de buitenwereld nog altijd interessant. Verhuizen naar een ander land, nieuwe taal, nieuwe cultuur en ga zo maar door. Maar na bijna 2 jaar heb ik behoefte aan een antwoord als ja, goed en bij jullie? ...op de vraag hoe het is in Zweden??? Dat klinktmisschien onaardig maar zo is t niet bedoeld. 

Ja, volgende week gaan we een weekje naar ons vaderlandje. De kids hebben er vreselijk zin in en hebben hun afspraken al gepland. Merel zei laatst dat het nu 50% hier en 50% NL is. Dus we zijn al op de helft. Goede score. Eva heeft haar draai echt wel gevonden. Heeft een enorm leuke klas en een heel hecht vriendinnenclubje. Verder zeurt ze als een echte puber om haar brommerrijbewijs en een scooter. Is ook handig voor jullie want dan kan ik mijn eigen gang gaan. Hier mag je dus al op je 15de gaan brommerrijden. Van de zomer gaat ze weer werken in het Nils holgersson park hier ongeveer 10 km vandaan dan is  het inderdaad handig als ze daar zelf naar toe kan gaan. 

We zien wel even. 

Verder hebben we voor de meeste al wel bekend maar wel goed nieuws! Rob is sinds eind januari alweer aan het werk! Vorige week een verlenging van een half jaar gekregen dus dus dat is enorm fijn. Het is absoluut geen droombaan. Hij is procesoperator. Hij staat aan een machine die een onderdeel maakt voor mercedes. 

Ja, we zijn er nog steeds en nog steeds hier in Zweden. Onze tweede jaarwisseling doorstaan in ons nieuwe thuisland en vol goede moed begonnen aan een nieuw jaar. De feestdagen zijn hier totaal groen gebleven. Heel erg jammer en net als bij jullie in Nederland heel wat vies, herfstig weer doorstaan. Vlak voor de kerst, paar weken ervoor lag er een flink pak sneeuw en alles was zo sfeervol. Maar helaas dat was binnen een week weer volledig verdwenen door veel te hoge temperaturen. Eigenlijk gaat alles hier zijn en haar gangetje. Het is zo moeilijk om echt nog nieuwe dingen te bedenken. Het huis verbouwen we gestaag door. De kinderen leven hun leven en ik werk nog steeds iedere dag maar met heel veel plezier.

Rob doet nog steeds iedere dag zijn best in zijn jacht naar een vaste baan maar het mag nog niet lukken. Maar er loopt weer iets wat er hoopvol uitziet. Ik ga er niet teveel op in want door schade en schande wijsgeworden zijn we het vertrouwen wel een beetje verloren. Ik vind het knap hoe hij vol blijft houden ook in zijn strijd om zijn diploma's gelegaliseerd te krijgen hier in Zweden. Maar we ervaren ook elke dag wat voor een impact het heeft als je niet in het arbeidsproces zit. Misschien ervaart iedereen dit op een andere manier maar zeker als je een nieuw leven wilt beginnen is het absoluut niet goed om thuis te moeten zitten iedere dag. Ook is het heel erg slecht voor je zelfvertrouwen als je vaak een afwijzing krijgt. Of waarin ze hier in Zweden nogal uitblinken gewoon helemaal niets meer hoort. 

Het is moeilijk om te blijven genieten van de bereikte zaken zoals huis en integratie van ons en de kinderen. een mens heeft het nodig een baan, niet voor het inkomen maar zeker ook voor een gevoel van nuutigheid en dat er iets anders van je verwacht wordt dan alleen het vervullen van een moeder of vaderrol.

Maar ik bewonder hem in zijn strijd en zoals iedereen zegt en ik ook denk uiteindelijk wordt de strijd beloond en misschien wel heel erg snel! Iedereen even duimen en kaarsjes branden deze week!!

Het sociale leven komt ook gestaag op gang. Vorige week een heerlijk etentje gehad bij Thomas en Mikaela met nog een aantal mensen. Het was een heerlijke avond. Even lekker lachen en eten en drinken. Ik had zelfs met alcohol vrije wijn omdat ik aan de beurt was als BOB een geweldige avond. Om kw voor 5 waren we weer thuis en dat was lang geleden.

Nu de ergste drukte en opstartellende van de afgelopen 1,5 jaar achter de rug zijn en we steeds meer gesetteld raken merk ik wel eens dat je verlangt naar zo´n avond. Ook rond de feestdagen en verjaardagen van de kinderen geeft het wel eens een gevoel van gemis. Het is niet meer zo dat de kamer gevuld is met mensen en dat vinden vooral de kinderen best lastig. Maar dat is de prijs die je betaald dat wisten we van te voren en zul je dus moeten accepteren. Het is de keuze die gemaakt is en die gemaakt heeft dat je je leven anders inricht. 

Maar zo'n avond als vorige week is dan weer heerlijk en daar genieten we dan ook enorm van.

Verder staan er al heel wat bezoeken op de agenda vanaf maart tot augustus. Vele mensen die gericht naar ons komen of hun vakantie dit jaar in scandinavie hebben gepland en de moeite nemen om ons op te komen zoeken. Heel leuk en daar hebben we zin in. Het is wel plannen ook ivm werk. Je kunt natuurlijk niet voor elke dag vrij nemen want dan hou ik geen vakantie meer over. En wat zal het lekker zijn om straks in de zomer even lekker een paar weken vakantie te hebben! 

In de fotogalerij staan weer wat nieuwe foto's vooral van ons prachtige besneeuwde landschap. Kunnen jullie even genieten en hopen dat er in NL ook nog een paar vlokken gaan vallen deze winter!

Eindelijk weer wat leven op de blog. Genoeg leven hier in Gullringen en dus vaak te druk om even wat te schrijven. Maar zoals de meeste zullen weten zijn we vorige week een weekje naar ons kikkerlandje afgereisd. Ik, Sasja ben een weekje met de meiden in NL geweest tijdens de herfstvakantie hier.

Het was mijn eerste vakantie sinds heel erg lang. We hadden besloten dat de mannen thuis zouden blijven. Ivm de beesten en omdat ik het eigenlijk ook heerlijk vond om even alleen aan mezelf te hoeven denken. De meiden had ik natuurlijk geen kind aan. Op maandag vertrokken we vanaf Växjö met het vliegtuig naar Dusseldorf. Het was precies in de vreselijke storm in NL. We waren nog bang dat er vluchten geannuleerd zouden worden maar gelukkig ging alles naar Duitsland gewoon door. In Duitsland opgehaald door Opa Bommel en daarna bij Opa en Oma in Zaltbommel heerlijk gegeten. Ondertussen was Oma Annie ook gearriveerd om ons mee te nemen naar Heerhugowaard. En daar verbleven we dan ook de rest van de week. De week is enorm hard gegaan. Veel afspraken en ook lekker geshopt. Wat heb ik zoal gedaan...heerlijk bijgekletst met vele vriendinnen. Soms zware gesprekken met een traan en soms heerlijk gelachen. Toch heb ik het idee dat het weer tekort was en moet ik inzien dat je het gewoon niet haalt om iedereen te zien en met iedereen bij te kletsen. Het voelt alsof je op tournee bent hahahaahahaha. Ook nog even de kapper bezocht met zijn 3 tjes. Tsja, veel goedkoper dan in Zweden dus dan doen we dan gelijk even daar.

Iedereen bedankt voor de bezoekjes en de gezellige uurtjes. Het voelt nog altijd enorm welkom en het is zo fijn te merken dat je niet vergeten wordt. En natuurlijk vergeet ik jullie ook allemaal nooit! Ik hoorde laatst van een collega, ook geemigreerd vanuit duitsland dat zij op een gegeven moment bijna al haar vriendschappen in Duitsland heeft verbroken omdat ze anders niet toe kwam aan een nieuw leven hier. Vond ik echt wel grof zeg...en dat klonk ook zo raar. Nee, vriendschap zit 'm wat mij betreft nog steeds niet in de afstand.

De meiden hebben zich ook prima vermaakt. Eva voornamelijk met haar vriendin Merel waar ze vele uurtjes mee door heeft gebracht. Ook in die vriendschap speelt afstand geen rol. Eva spreekt nog maar weinig meiden uit NL maar Merel is een echte hartsvriendin gebleken. Logisch dat op die leeftijd vaker de uitspraak "uit het oog uit het hart" van toepassing is. Kinderen gaan door met hun leven en ontwikkelen op een heel andere manier. Maar het was fijn te zien dat hun vriendschap blijft. Moeilijk blijft het om te zien als ze afscheid moeten nemen dan breekt mijn hart weer even. Maar Eva deed het heel erg goed en vond het iets minder moeilijk dan de laatste keer. Merel is in deze week een ochtend teruggeweest naar haar oude school. Ook dat was leuk. Verder heeft ze doorgebracht met vriendinnen maar ook dat wordt in aantal minder. Ook dat is een natuurlijk proces en maakt afscheid nemen dan weer wat minder moeilijk. Alleen was het hele dikke dikke tranen bij het afscheid nemen van haar spirit. (pony) Ook dan breekt je moederhart weer in 1000 stukjes...

Op maandag vlogen we weer terug. Toen we boven Zweden de landing inzette zei merel" we zijn weer thuis".  Dat deed me goed ondanks dat ze nog steeds in tweestrijd zitten en NL nog behoorlijk missen. In het dagelijks leven merk je daar niets van maar als je ze dan in NL ziet dan weet je dat ze heus veel "missen". 

Ik zelf vond het niet moeilijk om NL weer achter te laten. Het voelt ook onzettend thuis hier in Zweden. Maar het is de eerste dagen zo raar omdat het weer zo moeilijk is om van de ene wereld in de andere te stappen. Het lijkt net of je ene been daar staat en je andere hier. 2 werelden die voor mij 1 lijken maar die elkaar totaal niet kennen. Het klinkt misschien erg verwarrend maar als ik het erover heb met andere geemigreerde mensen dan weten ze precies wat je bedoeld. Als ik hier zit en bedenk dat ik misschien over 3 dagen in Heerhugowaard fiets dan denk ik "oehhh wat spannend" en toen ik eenmaal door Heerhugowaard fietste was het alsof Vimmerby niet bestond en ik niet weg was geweest...

Emigreren....een bijzondere gebeurtenis.

Bedankt voor iedereen die onze week tot een succes heeft gemaakt en bedankt dat we ons nog steeds welkom voelen in Nederland..

Speciaal natuurlijk voor oma annie...want er is geen beter "all inclusive" hotel dan aan de Sfeen in Heerhugowaard!

Toen we ons net verdiepten in het eventuele leven in Zweden en in de jaren van voorbereiding en uiteindelijke uitvoering dacht ik altijd dat er wb cultuur niet zoveel verschil was tussen Nederland en Zweden. Maar zo langzamerhand bemerk ik eigenlijk steeds meer verschillen. Door deze verschillen besef ik dat ik dus ook nooit een echte "zweedse" zal kunnen worden. En bemerk ik ook dat ik ook best trots ben op mijn eigen cultuur. Maar ook dat het enorm leuk is zo te leven in een andere cultuur en elke dag iets nieuws te leren in het nieuwe leven.

Daarom waag ik er eens een blogje aan om op subtiele wijze eens wat verschillen te benoemen.

Ziek en zeer

Altijd gedacht dat de zweden nog wel iets van een vikingverleden in zich zouden hebben maar dat valt even vies tegen. Eigenlijk is het best een "soft"volkje. Ze zijn snel ziek en altijd, chronisch moe. Het standaard antwoord als je vraagt hoe het gaat is "trött". (moe) Verder zijn ze als de dood dat ze besmet worden met welk willekeurig (on)schuldig virusje dan ook. Als ze verkouden zijn blijven ze uit je buurt en geven ze absoluut geen knuffel of hand. Noem je het woord "buikgriep"iets te hard dan wordt je bijna aangekeken alsof je rondloopt in een drukke winkelstraat met "de pest". 1x diarree betekent standaard 48 uur thuisblijven. 1 x spugen, zelfde verhaal. Of het nu buikgriep is of niet, ze gaan van het ergste uit. Ik denk dus dat hier in Zweden heel wat belastinggeld opgaat aan al dit kleine ziek en zeer. Als e een afspraak hebt voor bv een etentje en iemand in het gezin is geveld door de buikgriep dan wordt alles afgezegd en kun je niemand ontvangen omdat het zo zou kunnen zijn dat je besmet kan worden. Ik heb het meegemaakt dat een collega tijdens dienst hoorde van haar man dat haar dochtertje een keer had gespuugd en niet zo lekker was waarop ze naar het inzetburo liep om door te geven dat het eventueel zo zou kunnen zijn dat ze de volgende ochtend ziek zou kunnen zijn en dat ze daarvan alvast op de hoogte waren om eventueel iemand op te kunnen roepen.

Ik schoot in de lach maar iedereen keek mij bloedserieus aan en zaten te knikken naar haar zo van "goed meegedacht"....

Er is hier ook een wet in zweden die er voor zorgt dat je thuis mag blijven, betaald, als je kind ziek is. En dan bedoel ik niet ernstig ziek zoals wij bv zorgverlof kennen. Nee, gewoon verkouden, wat dan weer betekend dat je absoluut liever niet op school gezien wordt omdat je de rest zou kunnen besmetten met alle afschuwelijke gevolgen van dien. Maar goed kind verkouden of buikgriepje of gewoon griepje....dan overleggen papa en mama even wie van de 2 er vandaag een VAB-dag zal nemen. VAB betekent Vård av barn....zorg voor kind. Is besloten wie er thuisblijft dan bel je naar je werk en zeg je dat je vandaag VAB't. Daarna meld je het via de computer of nog moderner waar nu in de herfst veel reklame voor wordt gemaakt op de radio via de gedownloade app op je telefoon. Je krijgt dan via de verzekeringskassa...(De instantie die zorgt draagt voor alle vergoedingen in zweden) gewoon je salaris doorbetaald. Zo simpel, kind kan de was doen....of de ouders tijdens het Vabben...

Als je dus verteld dat dat in NL absoluut niet zo gaat dan kijken ze je aan of ze water zien branden... hetzelfde is dat met het zwangerschapsverlof, ziektekostenverzekering, kosten van kinderopvang etc etc. Soms zijn de zweden net iets te verwende kinderen, wat mij dan op het volgende onderwerp brengt....

Kinderen

Positief is dat er in Zweden erg zuinig wordt omgegaan met de kinderen. Net als in NL natuurlijk maar ook hier is het wat op het "softe"af. Mijn ervaring en die van onze kinderen is dat als je op school in Nederland zegt dat je niet erg lekker bent dat juf of meester dan zegt. "neem even glaasje water, of blijf maar even binnen in de pauze, dan zien we daarna even hoe het gaat". Hier is de eerste vraag "moeten we naar huis bellen?" Dit merkten wij vooral in het begin na onze emigratie. Kinderen zaten natuurlijk nog niet optimaal in hun vel en waren schrikbarend vaak "ziek". Tot we erachter kwamen dat er wel erg snel het besluit wordt genomen om naar huis te bellen zodat ze opgehaald moeten worden.

Toen ik dus een keer toen de juf van merel belde vroeg of ze het niet even aan kon kijken kreeg ik een wat twijfelachtige reaktie. Ik heb uitgelegd dat ik dacht dat Merel wat snel opgaf als het misschien moeilijk was en dat ik dacht dat het niet hielp om haar dan steeds naar huis te halen. Verder had ik toen ook geen auto en dus had ik geen mogelijkheid haar te halen. Gevolg....een onzekere juf die mij even Merel??? aan de telefoon gaf..."zeer verontwaardigde en boze Merel"....Maar dezelfde erg zieke merel kwam een paar uur later kerngezond en met een lach de bus uitstappen.... Een typisch gevalletje schoolziek dus....

huiswerk zijn ze ook erg gevoelig voor. Niet teveel vragen van de kinderen. De maatschappij die hier wat minder streberig is die staat ons erg aan. Er is minder competitie wat nivo betreft en kinderen hebben langer de tijd om te laten zien wat hun "nivo" is. Maar iets meer huiswerk mag wel. Je mag absoluut niet meer dan 2 toetsen (en wat heet toets...) in de week krijgen. En straffen is een vies woord. Althans op school. Onze kinderen vertellen vaak dat je bepaalde dingen in NL echt niet moest proberen bij leraren op school.

Eten

De zweden zijn trots op hun eten. Eten is belangrijk en een veel besproken onderwerp. Recepten worden uitgebreid uitgewisseld en besproken. Veel maaltijden zijn gekoppeld aan bepaalde feestdagen en waag het bij wijze van spreke niet om hier vanaf te wijken. Voorbeel is de kerstmaaltijd "julbord" wat ik vorig jaar heb beschreven.

Maar ik heb wel een aantal keren ervaren dat het een wel wat "wat de boer niet kent dat vreet ie niet"maatschappij is...

En eerlijk gezegd vind ik de zweedse keuken nou niet heel erg bijzonder. Ze hebben lekkere dingen hoor, zonder meer maar om er nou zooo lang over te praten...

Het is vaak hetzelfde. Drink je met kerst "julmust", een soort cola maar dan met een wat kaneelachtige smaak... dan drink je met pasen "påskmust" , wat precies hetzelfde is alleen het etiket op de fles is anders.

De zweedse trots is "smörgåstårta" . Dit is vertaald "broodtaart".  Het is een taart opgemaakt van boterhammen met daartussen lagen met verschillende mogelijkheden aan vulling. Kan met vis, of groenten. Maar in ieder geval veel mayonaise. Ik vind het wel wat van een slaatje hebben. De taart wordt helemaal bekleed met mayonaise en dan belegd met bijvoorbeeld garnalen, ham, kaas. Dit eet je bij speciale gelegenheden. Verjaardag, afscheid, bruiloft... Als je zo'n taart koopt bij een speciale zaak dan betaal je behoorlijk veel geld. Vorige week heb ik er voor het eerst een geproefd omdat daar geen vis in zat en ik vond het heel erg lekker.

Euthanasie

Daar zijn de Zweden erg in geinteresseerd maar het is tegelijk ook doodeng. Ze staan erg achter hun cultuur waar het nog steeds verboden is. Ze vinden het iets engs en het idee leeft hier nog dat je in NL zomaar "dood" mag als je dat wilt. Ik heb dus ook al meerdere malen uitgelegd hoe het gaat in NL en dat het echt niet iets is wat zomaar beslist wordt. Als je het dan goed hebt uitgelegd zien sommige er het goede wel van in maar blijven toch wat twijfelachtig.

Drugs

Begin over het gebruik van drugs, als bv softdrugs en hier in Vimmerby schrikken ze zich rot. Want dat is echt fout en doodeng enz enz. Wat ik dan weer zo hypocriet vind omdat men hier zich bij iedere willekeurige gelegenheid behoorlijk volgiet met allerlei soorten drank. Drank is dan ook volledig geaccepteerd en ik denk dat de zweden behoorlijke innemers zijn. Ze kunnen ook alles door elkaar drinken. De feesten die wij hebben meegemaakt daar valt mijn mond open van de hoeveelheid en de soorten alcohol die worden gedronken.  Maar als je het over A'dam hebt of NL dan praten ze er soms over alsof iedereen in NL met een joint in zijn mond loopt. Ook op dit gebied is de Zweed wat "bekrompen"...

Tot zover even een paar leuke cultuurverschillen in het kort uitgelegd. Ik ben dus van mening dat de zweden soms wat kortzichtig zijn en niet altijd weten wat er in de grote boze wereld gebeurd. Maar natuurlijk snap ik dat het bv in de grote stad anders zal zijn. Verder probeer ik ze soms subtiel duidelijk te maken dat ze echt boffen in een land waar zoveel hele goede sociale voorzieningen zijn...

En nu is het ook hier herfst. Zelfs al met elke ochtend ijs op de ramen en dus hebben we de krabber al uit het stof moeten halen. S'ochtends is het echt behoorlijk koud maar overdag is het eigenlijk steeds nog prachtig weer. Hoe gaat het hier.....nou, eigenlijk wel goed. Heb net de laatste blog even teruggelezen en veel veranderd is er nog niet. In sommige gevallen zoals bv de kinderen is dat positief maar wb werk wat minder. Rob wacht nog steeds af, heeft nog geen antwoord op zijn goedkeuring. Ze zijn nu in contact met een instantie in NL over zijn diploma's....echt om gek van te worden maar je moet natuurlijk vriendelijk en geduldig blijven. En wat werk betreft ook nog geen nieuws. Leuk gesprek gehad en afwachten maar weer....natuurlijk probeert ie het warm te houden met een leuk herinneringsmailtje af en toe. En volgende week ws een gesprek bij een ander bedrijf. Zo hangt er steeds wel een hengel uit maar het wordt verdomme wel eens tijd dat er iets gaat bijten.

Het huis gaat gestaag door. De kinderkamers zijn geheel klaar. Daar zijn we dan ook supertrots op. Ze hebben een pracht van een kamer alledrie en afgewerkt totaan de laatste latjes toe. Nu is Rob aan de wc boven begonnen. Die was echt heel oud, vies enz...Zat zeil op de muren en de vloer wat dan half los zat en een wc pot uit 1830 ongeveer.....blehhhhhhhh. Dus alles is gesloopt en nu is hij aan het opbouwen. Gips tegen de muren en de tegels uitegzocht. Ik ga even proberen straks wat foto's iig van de kamers op de site te zetten.

Scholen gaan prima. Eva heeft een vriendin die hier notabene schuin tegenover woont en dat is erg fijn. Helaas is vorige week de mentrix van Eva's klas overleden, Zij was 65 maar nog vol aan het werk. Echt een schat van een mens. Een aantal weken geleden heeft zij een hersenbloeding gehad en vorige week zondag is ze hieraan helaas overleden. Eva en de rest van de klas waren er behoorlijk stuk van. Ze hebben er op school veel aandacht aan besteed en het is dus wel mooi afgerond. Dat is helaas het leven.... Merel gaat prima. Deze week het eerste gesprek gehad en ze zijn erg tevreden. Ze leert makkelijk en ligt zelfs voor met bepaalde vakken zoals engels en rekenen. Met een soort aardrijkskunde heeft ze het moeilijk. Dat gaat natuurlijk over Zweden en het is moeilijk om je dat eigen te maken als het je moederland niet is. Ze krijgt hierin wat extra huiswerkbegeleiding dus dat zal ook wel goedkomen. Ook Ole heeft zijn draai gevonden. Heeft veel vrienden en gaat zonder problemen naar school. Ook gaat hij 3 dagen in de week naar de naschoolse opvang. Is in het zelfde gebouw en hij vind het erg leuk daar.

Mijn werk is per 1 oktober officieel. Ik werk 100 %. In Oktober is het nog alleen maar dagdiensten doordeweeks en vanaf 1 November heb ik een rooster. Hier werken ze met een roostercyclus van 8 weken. Dus 8 weken hetzelfde rooster en dan begint het weer opnieuw. Een voordeel is dat je je leven dus kunt plannen. In deze 8 weken zitten 2 weekenden en ongeveer 6 avonddiensten. Dus het is vnl overdag. Het is wennen. 100 % is best heel veel. Wb werkdruk niet hoor, want die is er niet maar ik heb er nooit voor gekozen een fulltime werkende moeder te worden. De kinderen hebben er weinig last van juist omdat het overdag is maar het voelt niet lekker. Ik hou ervan om te huismoederen en dat mis ik erg. Soms laat ik een traan maar ben tegelijkertijd ook zo blij dat het werk leuk is en ik besef dat het een hele vrije, luxe baan is. En nog leuker is dat ik per 1 November ook mijn eigen gebied krijg. Eerst was ik ambulerend dus ik hielp overal en nergens. Nu ga ik verantwoordelijk worden voor mijn eigen patienten. De plaatsjes Rumskulla en Storebro zullen onder mijn verantwoording gaan vallen. Totaal zijn dat 18 patienten.

Tsja, verder heb ik niet heel veel te vertellen als ik eerlijk ben. Daar kunnen we alleen maar blij mee zijn want we willen graag een zo rustig mogelijk leven. Er hoeven wat ons betreft voorlopig geen hele spannende dingen te gebeuren.

Vanmorgen lag ik te draaien in bed en ik kon niet meer slapen. Uitslapen kan ik al helemaal niet meer ben echt klaarwakker tegen half 7...

Dus dan lekker naar beneden. 2 kids op de bank met tv en een broodje en ik grijp de kans om eens even te laten weten hoe wij hier nazomeren. Dat nazomeren klinkt luier dan het in werkelijkheid is. Eigenlijk zou ik graag willen dat de zomer nu pas zou beginnen. Het is toch eenbeetje aan ons voorbij gegaan die zomer. Maar daarom proberen we hier nog een beetje van de nazomer te genieten. Het weer is ook erg mooi. We hebben in de weken hiervoor ook wel flink wat regen gehad. Maar dat ging dan in enorme buien en dan een uurtje later scheen de zon weer heel fel. Maar nu is het de hele week al droog en warm weer. We eten dan ook iedere dag op veranda en ook de vuurplaats zitten we regelmatig bij.

Het huis is echt van ons. Het voelt aan alle kanten heel erg goed. Ondanks dat het nog lang niet af is woont het heerlijk. Het huis is groot en dat heeft met een redelijk druk gezin alleen maar voordelen. Ieder heeft zijn eigen plek. Zoals nu zitten de kids in de kamer tv te kijken. en dat is een heel andere ruimte waardoor ik in alle rust in de keuken zit te computeren. De spullen die we hadden en dat was natuurlijk al behoorlijk uitgedund na 2 verhuizingen binnen een jaar kunnen we met gemak kwijt. Kortom, het is ons absolute droomhuis. Boven schiet het op. Merel en Ole's kamer zijn klaar en Eva's kamer bijna. Ze zijn erg mooi geworden. Boven was het huis wel wat oud en muf en nu kom je bij hun gewoon een compleet nieuwe kamer binnen. De kamer van Ole en Merel was voorheen een oude kast dus de oude eigenaren zullen niet weten wat ze zien als ze een keer langskomen.

Verder hopen we snel door te kunnen met de gang boven en beneden en de trapopgang. Dat is echt oud en aan opknappen toe. Maar dat zal liggen aan hoe het verder gaat met onze (on)zekere situatie.

Want dat is nog steeds helaas de situatie. Ik heb in mijn laatste werkweek te horen gekregen dat ik niet kon blijven. Dat was een enorme schok. Het ging zo:

Ik had gevraagd via de mail aan mijn chef hoe het na het zomerrooster verder zou gaan. Geen antwoord.....dus 3 dagen later nog maar eens een mailtje....en volgens echt Zweeds gebruik....weer geen antwoord. De vrijdag voor mijn laatste ingeroosterde week ben ik maar naar haar kantoor gegaan. Ze zei gelijk....oja, ik wilde je nog mailen...en nu denken die Zweden dat wij domme Hollanders dat nog steeds geloven....Niet dus....

Maar goed, ik kreeg een heel verhaal hoe tevreden iedereen over mij was enz enz...en dat er in de toekomst zeker plaats zou komen maar....toen kwam de aap uit de mouw...nu nog even niet....

Voor de herfst moesten ze het rooster nog gaan maken maar ze hadden nu ineens een teveel aan verpleegkundigen. En doordat ze mij had ingewerkt had ze haar budget nog meer overschreden. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en was eigenlijk met stomheid geslagen. Ik heb natuurlijk gezien dat ze in mij behoorlijk geinvesteerd heeft en daarom had ik nooit verwacht dat ze mij nu liet gaan. Dat is toch een totaal zinloze investering geweest dan? En in een team waar ongeveer 4 verpleegkundigen reeds of binnen nu en 2 jaar de pensioenleeftijd gaan bereiken daar moet toch plaats zijn voor wat nieuw leven?

Verder is het zo dat ze mij natuurlijk niets heeft beloofd maar wel heel vaak heeft gezegd dat ik mij geen zorgen hoef te maken en dat ze altijd personeel nodig hebben enz enz.

Ze vertelde dat ze hoopte mij voor het einde van het rooster meer te kunnen vertellen en dat ik af moest wachten. Ik heb er nog uit weten te persen dat ik niet kan wachten en dat ik verder zou gaan kijken. En dat ik degene thuis was die momenteel de meeste vastigheid aan werk had en dat we wel net een huis hadden gekocht. En hoe onzeker nu de situatie weer was. Ik had natuurlijk de tranen in mijn ogen staan. Ze wist het allemaal want zij heeft notabene een brief geschreven voor de bank om de kans op een hypotheek te vergroten. In die brief stond ook dat ik grote kans zou maken bij gebleke geschiktheid op een baan als verpleegkundige bij de gemeente.  Ik ben teruggegaan naar ons kantoor en heb het aan mijn directe collega's verteld. De geschoktheid en vooral boosheid was groot. De volgende ochtend heeft 1 van mijn collega's het bij het ochtendrapport op tafel gegooid voor de rest van de groep. Geschoktheid en verontwaardiging alom. Toen ging 1 van de collega's de chef erbij halen. Dat werdt een behoorlijke discussie. Enerzijds voelde het als een warme deken voor mij. Ze sprongen echt voor mij in de bres en wilden me stuk voor stuk behouden. Maar het voelde wb de chef wel wat ongemakkelijk. Die keek mij aan alsof ik het georganiseerd had. En zij wendde zich steeds naar mij en zei dat ik wist dat ze geen beloftes had gedaan....

Maar goed even het verhaal wat afronden...ik heb gelijk het inzetbureau voor onderverpleegkundigen weer gebeld en uitgelegd hoe de vork in de steel zat. Nu ben ik dus weer terug bij mijn collega's in het verzorgingshuis. Het was ook een warm welkom. Heel veel bewoners herkenden mij nog als "holländsk flicka" (flicka is meisje...) En ook de collega's reageerden enthousiast.

Maar ondertussen verlang ik terug naar het werk...ik ben echt verdrietig geweest omdat ik het gevoel iets kwijt te zijn waar ik net een beetje mijn plekje had gevonden. Ik ben natuurlijk aan het solliciteren en er gaat vast iets komen maar het is moeilijk om weer motivatie op te brengen en opnieuw te beginnen.

Maaaaaarrrrrr........gisteravond zit er ineens een mailtje in mijn inbox van mijn chef... Na 2 dagen met het rooster gestoeit te hebben zijn ze er ineens achter dat ze de hele herfst in ieder geval 75% nodig hebben en dat vanaf september. Maar, omdat ze mij graag meer wil bieden heeft ze nu een vraag neergelegd bij hogerhand om mij aan te stellen met een contract voor onbepaalde tijd. Ik geloofde natuurlijk mijn ogen niet en nog steeds niet want met het echte juichen wacht ik even tot er handtekeningen onder een contract staan. Wordt vervolgd...

Dat gematigde enthousiasme hebben we helaas hier wel geleerd. Rob heeft nog niets positiefs van de brouwerij. Er is eerst een andere jongen aangenomen die al een jaar als invalkracht werkte en dat kreeg hij van de week via de mail te horen. Nu wel weer 2 mails de deur uit. Van een bedrijf waar hij via via weer terrecht is gekomen. Dat ene bedrijf wil hem graag spreken maar hebben nu nog geen vacature. Maar goed het valt of staat hier met contacten. De zomer hebben we in ieder geval allebei gewerkt dus we houden het weer even uit. Maar wat besef ik iedere dag toch hoe verschrikkelijk belangrijk een klein beetje vastigheid voor een mens is.

Rob heeft verder een dik pak papieren op de bus en wacht nu op antwoord of hij wel of niet een bewijs krijgt dat hij als elektricien aan het werk mag hier in Zweden. Want zolang hij dat niet heeft neemt niemand hem aan als bv electricien. Het is ongelovelijk maar hier heeft Zweden totaal eigen regels voor. oe bedoel je Europa? Niemand is dan ook echt op de hoogte van hoe het nu zit of wat je moet doen om dit bewijs te krijgen.  Maar via een beurs en veel mailen heeft hij de juiste instantie gevonden. Hij heeft alle diploma's en versterkt met getuigschriften in het engels van 2 oude werkgevers in NL opgestuurd. In de getuigschriften staan een heleboel europese nummers (NEN) en kreten verwerkt dus het is te hopen dat het gaat lukken.

Zo gaat het leven hier dus nog steeds niet over rozen. Ja, misschien soms wel over rozen maar redelijk vaak afgewisseld met flinke stekels aan de stam.

Maar even de kids:

Afgelopen week zijn de scholen hier na 10 weken weer begonnen. Ole en Merel zitten hier vlak achter op school. Ja, ook Merel hebben we moeten beslissen dat ze toch naar deze school moest. Alles geprobeerd maar ze heeft geen recht op een buskaart naar Vimmerby. De kosten om dit zelf te doen waren nu in deze onzekere tijden te hoog. Dus met een gebroken hart hebben we met haar gepraat. Ze was natuurlijk even flink verdrietig maar begripvol. Vorige week donderdag zijn we kennis gaan maken met de juf. Het klikte gelijk enorm. Ze was, via de rektor, op de hoogte gebracht van Merels situatie en speelde hier geweldig op in. Merel stelde zelf veel vragen en na 5 minuten zag je Merel ontspannen.  Afgelopen maandag ging ze dan ook redelijk ontspannen naar school. De eerste week is prima verlopen. Wat ook heel duidelijk is is dat ze een enorme levensles heeft geleerd na de emigratie en van scholen wisselen. We zijn echt supertrots op haar. Met Ole is het ook heel goed gegaan. In het begin erg verdrietig maar dat was met de dag minder. Het leuke is dat de school bijna naast ons huis was. Het is nog dichterbij als dat we in NL bij de school wonen. Wie had dat ooit gedacht in Zweden? Als ik op de veranda thee drink kan ik Ole zien spelen op het schoolplein. Ze kunnen bijna wachten aan de ontbijttafel tot ze de bel horen. Dan zijn ze nog makkelijk op tijd op school.       

Eva is begonnen op het högstadium. Het laatste gedeelte van de school. Ze had al kennisgemaakt met 2 meiden uit haar klas die ook uit Gullringen komen dus maandagochtend ging ze met zijn 3 en met de bus. De busverbinding is prima en de bushalte hier vlakbij. 100 % vooruitgang vergeleken met ons vorige huis. Ze heeft een leuke klas en is dus tevreden. Moeilijk soms nog met zweeds maar Eva gaat het echt redden. Ze heeft met haar zomerbaan bij Nilsholgerssonvärld heel veel geleerd. En ook het hele proces van het afgelopen jaar heeft haar enorm ontwikkeld tot een zelfstandige meid! Trots!

En dan nog even Oma...de hele zomer heeft ze ons geholpen. Oppassen, schoonmaken, koken, verhuizen, schilderen, boodschappen en natuurlijk onze klaagmuur waar we allemaal even tegenaan kunnen hangen om te klagen, huilen, schelden, vloeken. As maandag komt Maria en gaan ze samen in een husije een weekje vakantie vieren. Dan gaan ze volgende week Zaterdag samen terug naar NL. We zullen haar missen maar dat doen veel mensen in NL ook dus die gunnen we haar ook!

Ik ga er maar weer eens mee stoppen. In de galerij wil ik graag wat nieuwe foto's plaatsen zodat het verhaal een beetje beeld krijgt.

Iedereen een fijn weekend. Hier beloofd het een mooie dag te worden....

De ochtende voor de verhuizing is aangebroken. Morgen zullen we beginnen met de laatste ladingen te verhuizen.

De bovenverdieping is behooorlijk veranderd. Nog lang niet klaar maar belangrijkste ....bewoonbaar.

Ieder kind heeft een eigen kamer. Op de muren zit zelfs al voorgegrond glasvezelbehang. Maar de vloeren en de plafonds nog niet klaar. De dakramen er nog niet in dus er ligt nog wat werk. Maar zo tussen alle werkzaamheden als bv "werk" heen is er erg veel gebeurd. Verder is er ook veel gebeurd. Rob had vorige week bij zijn werk een gesprek over de toekomst. Toen vertelde die chef dat ze in september over verder evt nieuw aan te nemen personeel gaan praten en dat het dus niet zeker is dat hij kan blijven. Dat was een enorme domper. Even terug bij af. Vooral ook omdat Rob bewust een andere zomerbaan waar hij zonder overdrijven bij 5x zoveel zou verdienen af had gezegd. Hij weet dat bij de zomerbaan geen blijvende functies komen en dus koos hij voor zekerheid. Dat heeft hij uitgebreid besproken met die chef. Ze waren wel erg tevreden over Rob enz enz. In ieder geval was het volgende probleem dat ze geoon erg veel zomerpersoneel hadden. Zodat er dus bijna niets te doen was. Halve dagen zittend op een stoel doorbrengen en wachten of er misschien storing komt is ook niet echt Rob zijn ding. Om een lang verhaal kort te maken hij heeft Thomas gebeld of er nog wat zomerwerk over was. Op vrijdagmiddag hoorde hij dat hij nu afgelopen maandag kon beginnen. Hier 2,5 uur vandaan.....Hij was enorm blij en had echt zin om weer even "nuttig"te zijn. Alleen hier was hij natuurlijk ook behoorlijk nuttig zo tijdens een verhuizing....Maar afgelopen weekend heeft hij de bovenverdieping zover afgekregen zoals ik net beschreef dus we kunnen iig verhuizen. Hij heeft dit vertrek natuurlijk met de chef besproken en gezegd dat hij dus wel graag in aanmerking komt voor een baan. Dat was zeker aan de orde en dat hij nu vertrok had geen concequenties voor een eventuele toekomst. Hij zag het meer als meedenken en een kostenbesparing voor het bedrijf.

Vanmiddag komt hij om een uur of 16 thuis en dan kan hij gelijk aan de bak....kasten uit elkaar en sjouwen.

Afgelopen zondag zijn Milja, Drees en Franka gekomen. Ze brengen hun zomervakantie door in Zweden dit jaar en kwamen natuurlijk bij ons langs. Zondag samen in het nieuwe huis gegeten en op Maandag is Merel meegegaan naar de camping in Västervik waar ze een stuga huurden. Ze heeft een heerlijke week gehad. Die meiden hadden elkaar natuurlijk helemaal gevonden en was dus dikke pret. Een zwembad op de camping en veel ander vermaak dus geweldig.

Woensdag is Eva ook een dagje erheen geweest en ben ik s'middags die kant opgegaan om nog even bij te kletsen met Millie. Lekker gebbqt en tegen 20 uur weer naar huis met Eva.

Op donderdag is Milja met de meiden naar het nieuwe huis gekomen waar iedereen was. En heeft daar Merel afgeleverd. Hebben als afsluiting nog pannenkoeken gegeten en toen moesten we weer afscheid nemen. Dat zijn geen leuke momenten maar we zien elkaar vast snel weer!

Op woensdagavond zijn ook Opa en Oma Bommerl gearriveerd met de caravan. 3 dakramen uit NL mee en na een rustige reis van een dag of 3 kwamen ze hier aan. Die komen ook heerlijk helpen dus dat is fijn.

Nu ik verder ga met dit stukje schrijven is het ondertussen woensdag en dus zit de verhuizing erop. Alls is op de nieuwe plek en het oude huis is schoon opgeleverd gisteren. Het is een prima weekend geweest. Zonder al te veel stress zijn we verhuisd en het ging echt gesmeerd. Iedereen was goed op elkaar ingewerkt en zelfs het weer zat mee. 

Zaterdag, dus precies de verhuisdag werd Eva opgehaald door Kim, Johan en Annemijn die ook hier in Zweden op vakantie zijn. Ze heeft een dagje gids gespeeld in Vimmerby en omgeving en ze hebben van alles bekeken. Aan het eind van de dag kwamen ze hierheen. We hebben met 11 man gegeten op de veranda en de avond was prachtig. Het was enorm gezellig en we hebben de avond zelfs afgesloten met een heuse voetbalwedstrijd in de tuin. 

Annemijn bleef logeren en Kim en Johan gingen terug naar het huisje om de volgende dag weer terug te komen omdat ze graag wilden helpen. Nou, en dat hebben we geweten. Johan heeft enorm helpen sjouwen, onder andere een PIANO... en Kim en ik hebben mar liefst 3 kasten en 2 bureautjes in elkaar gezet. Waarna oma Annie al met de dozen vol kleren klaar stond om alles er netjes in te leggen. 

De meiden waren naar Nils holgerssonland en Opa vermaakte zich ondertussen met Ole en de klusjes die voor handen kwamen. Een natje en een droogje werd verzorgd door Marijke.

Zo was ook deze dag weer prima en nuttig besteed. Tegen de avond moesten ze echt weg. Moesten nog flink stukje rijden en de volgende dag al vroeg op pad naar de boot in Götenborg.

Maar wat een klusteam! Nogmaals heel erg bedankt.

Ik ga dit verhuisstuk afsluiten en plaatsen. Het is nu 6.55 en ga zo op weg naar mijn werk. Naast mij kijk ik uit het raam het grasveld over en het bos in. De zon schijnt en het beloofd een mooie dag te worden. Ik weet dat we na een hele lange vermoeiende reis op de juiste plek zijn aangekomen. Dat er nog maar weinig heuvels te nemen zijn en dat de heuvels zo groot als het himalayagebergte achter ons liggen....

Wij wonen hier in Vimmerby. Het is een klein stadje met ongeveer 26000 inwoners. Daar worden niet alleen de inwoners van het stadje zelf maar ook van alle buitengebieden gerekend. Al met al stelt het dus niets voor. Dat merk je natuurlijk ook aan het dagelijks leven. Dat is positief en negatief. Heerlijk geen drommen mensen in de stad. Winkels zijn rustig en geen files rondom. Maar het kan ook wat "doods"zijn. Want een beetje drukte op zijn tijd is ook gezellig.

Nou, gisteren reed ik tijdens mijn werk door de stad en ineens viel het me op. Vimmerby is wakker.... de zon scheen, strakblauwe lucht en het stadje is ontwaakt. Na een lange, donkere, koude winter is iedereen uit zijn hol gekomen. En de stad stroomt vol toeristen. Wij hebben hier tenslotte alles wat Zweden enorm beroemd heeft gemaakt. Wij hebben pipi, emile en de ontdekker van hen...Astrid.

Dus parkeerplaatsen staan vol met campers, caravans uit allerlei landen. Bij het geboortehuis van Astrid Lindgren staat het bomvol. touringcars enz....

Alle campings zijn vol, alle huisjes volgeboekt.

Bij Astrid Lindgrensvärld (wereld) is het afgeladen vol. Ik zie over de schutting mensen wachten voor het pipihuis op de volgende voorstelling. In de krant staat dat ze er een recordaantal bezoekers doorheen jagen. En ik merk dat ik ervan geniet. Beetje trots ook dat ik hier het hele jaar deel vanuit heb mogen maken. Trots dat ik niet langer de toerist ben die op het stortorget...grote plein.(nou ja, groot??) een ijsje eet. Nee, wij wonen hier nu echt eindelijk.

Straks als de herfst weer inzet dan komt het stadje weer tot rust en gaan we vast ook weer genieten van de zweedse rust die dan gaat komen. Eten we cantarellen en wachten we op de eerste sneeuwvlok. Zo zal het gaan en zo gaat het al jaren. En ik hoop er nog lang deel vanuit te mogen maken.

Heb ik gisterochtend in alle vroegte een heel stuk geschreven voor de blog is alles ineens verdwenen. En toen kon ik niet meer de motivatie vinden om het helemaal opnieuw te schrijven. Maar goed een dag later en weer een beetje nieuwe energie zal ik de verkorte versie nog maar even op de blog gooien. Goed, een week geleden vandaag alweer kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Een nieuwe ervaring want een huis kopen in zweden hebben wij nog nooit eerder gedaan. Om 14 uur bij de bank afgesproken. De verkopers, wij de makelaar was ook aanwezig en onze financieel adviseuse...verder noem ik haar Marie dat is korter en zo heet ze tenslotte ook.  Op zich een heleboel vergelijkingen alleen krijg je hier bij de bank de sleutels uitgereikt. Alles contracten werden getekend en toen kwam Marie met een cheque voor de verkopers. Ze moesten doorgeven op welke rekening ze het geld wilden hebben en toen ging Marie even weg met de cheque. Even later kwam ze terug en vertelde ze dat het geld was gestort. Er vind hier in zweden dus geen laatste bezichtiging van het huis plaats. Nadat we dit hadden nagevraagd bleek dat je gewoon kunt klagen bij de makelaar en dan wordt bekeken of de klacht binnen de voorwaarden valt en dus wel of niet opgelost kan worden. Dus dat was duidelijk. Dus helaas we konden de verkopers niet gelijk op stang jagen met een lamgedraaid verwarmingsknopje of de stop van het bad die niet meer draait, maar wel afsluit en meer van dat soort onzin zoals onze kopers in NL dat wel bij ons hebben gedaan. Gelukkig is het ook geen moment bij ons opgekomen en besloten we te genieten van dat heerlijke moment dat we de sleutel in het slot draaide van ons eerste en hopelijk laatste zweedse paleis!

Nadat wij natuurlijk ook eerst nog de financiele zaken hadden afgehandeld met Marie zoals eigen inleg in het huis, verplicht in Zweden, de dagrente en het hypotheekbedrag aan ons was medegedeeld  konden we uiteindelijk naar het huis gaan. Nog wel leuk om te vermelden dat het in zweden niet zo ingewikkeld is met allerlei soorten hypotheek en misschien ook wel de rede dat de huizenmarkt hier nog redelijk stabiel is. Je hebt geen 10 verschillende soorten hypotheek. Je betaald een bepaald percentage zelf, daarna kun je kiezen hoe lang je de rente. maar max is over het algemeen 3 jaar. En je kiest het termijn dat je het wilt aflossen. 15, 20 of 30 jaar. Verder zijn de prijzen van de huizen hier dusdanig veel lager en dat van ons dus ook dat de hypotheek maar eens in de 3 maanden wordt afgeschreven...

En dan kom je ineens binnen in het huis waar je zo lang op hebt gewacht. Waar je zoveel voor doorgemaakt hebt. Zoveel jaren van toch flinke tegenwind om te bereiken wat we nu hebben bereikt. Was dat het waard zal menigeen zich afvragen waaronder wij zelf. Deze vraag hebben we elkaar en onszelf heel wat keren gesteld het afgelopen jaar. En ik moet voor mezelf eerlijk bekennen dat ik er nog steeds niet volmondig ja op kan zeggen. Er gaat een golf van geluk door me heen als ik door het huis wandel en vooral wanneer ik door het keukenraam naar buiten kijk. Maar starend naar dat droomuitzicht ook een steek van pijn en verdriet als ik terugdenk aan de vreselijk moeilijke momenten. Want emigreren, daar ben ik achter is offers brengen. Je kinderen op de proef stellen, je huwelijk en vriendschappen. Maar uiteindelijk wil ik verder vechten en denk ik als ik onze nieuwe stek zie dat we hierop echt hebben moeten wachten. Dat deze plek voor ons bestemd was. En dat we langzaam hier de rust zullen krijgen om onze levenspuzzel weer rustig in elkaar te leggen.

Goed, even afgedwaald. Maar nu zijn we dus al heel druk bezig in het huis. Iedere keer een aanhanger vol met spullen al mee naar het nieuwe huis. Iedere doos die er staat hoeft straks in het weekend van de verhuizing niet meer. De bovenverdieping krijgt al wat vorm. Uiteindelijk hebben we toch besloten niet de hele bovenverdieping leeg te halen maar er gewoon 2 kamers bij te maken. Er is plek zat en dat scheelt erg veel werk. Ole's kamer heeft al vorm. Dat was een kast waarvan de muren gesloopt zijn en iets verder op weer geplaatst. De deur van Eva haar kamer moest verplaatst en dat is ook gebeurd. Verder is de deur van de wc verplaatst en zal er een nieuw toilet met betegeling geplaatst gaan worden. Dan is er nog een kast en daar gaat Merel in. Als de muren net als bij Ole verplaatst zijn. Ze krijgen alledrie behoorlijke kamers. Beneden op de begane grond is elk hoekje gesopt, geboend en gepoetst. Het is blinkend schoon. Beneden gaat voorlopig blijven zoals het is. We zullen eerst wat meer zekerheden wb werk moeten hebben voordat er er bv een nieuwe keuken ingooien. De keuken is idd echt, ach hoe zullen we het eens leuk zeggen....in orginele staat... Maar goed, de kastjes sluiten en de apparatuur die erinzit is nog helemaal niet oud. Mooie koelkast, vaatwasser met licht! dus dat is geen klagen. Hier in Zweden is dat overigens gebruikelijk dat je apparatuur achterlaat in het huis. Dus wasmachine, droger, koelkast, vaatwasser. Ook als het niet is ingebouwd moet je het achterlaten en hoort het bij het huis. We hebben nu dus nog een wasmachine, een koelvriescombinatie, vrieskist. Altijd handig. 

De woonkamer en de eetkamer hebben we schoongemaakt en volstaan voorlopig. Overal liggen houten vloeren dus dat is prima. In de keuken nog orgineel zeil....maar ook dat blijft voorlopig zo.

Onze verjaardagen hebben we dus klussend en poetsend doorgebracht. En ik kon mij even geen mooiere verjaardag voorstellen. Donderdag zijn we met zijn 2tjes wel even uit eten geweest op Rob zijn verjaardag. En wat is het lekker dat je dan weer heerlijk plannen kan maken over hoe het allemaal zal worden! Wat een energie vreet het maar wat een energie geeft het!! Ik heb een grappig kado van Rob gekregen. Ik moet het wel even inleiden want anders denken in ieder geval alle vrouwen die dit lezen ´goh, kon ie niks anders verzinnen´

Maar onze hele carriere samen wil ik al mijn was aan een droogmolen. Maar aangezien we nooit echt een grote tuin hadden en Rob een tuinierder is bleef er nooit ruimte over. En als het eventueel wel zou passen vond hij het vreselijk een droogmolen in de tuin. Dus altijd lijnen op zolder of af en toe een rekje aan de deur....En nu....heb ik een droogmolen. Ja, en eerlijk is eerlijk er kan geen gouden ketting tegenop!! Ik lag helemaal in een deuk toen ie ermee aan kwam. Met zo'n grote grijns op zijn kop zo van ' hier heb je 'm dan eindelijk' .  

Op zaterdag zaten we even op onze knietjes bij de aardbeien...ja, we hebben al rijpe! toen ineens Thomas en Mikaela zingend de tuin in kwamen. Dat was een leuke verrassing. We kregen een prachtig 2 persoonsschommelligbed(leuk woordfeudwoord) voor in de tuin!

Dus onze verjaardagen waren gewoon top. Verder iedereen nog bedankt voor de kaartjes en de felicitaties op wat voor manier dan ook. Het is gewoon heel fijn om op wat voor manier dan ook te weten dat we totaal niet worden vergeten! 

De foto's komen eraan op de site. Zal even een serietje maken. Eva is begonnen met werken. Ze werkt in Nilsholgersson värld (wereld). Dat is een pretparkje wat van Nederlanders is. Ze helpt bij de klimbaan. Je weet wel heel hoog door de bomen. En bij van die waterballen en verder waar nodig. Het was een hele stap voor haar maar het gaat goed. Ze zijn tevreden over haar en het is geweldig dat ze wat te doen heeft en wat verdiend. Ze spaart voor een ipad!

Merel is gister op trainingskamp gegaan. Paardrijden natuurlijk. Ze zijn met ongeveer 20 meiden met bijna allemaal een eigen paard. Het is bij de juf van merel thuis. Toen ik haar ging brengen wemelde het van de trailers op het terrein. Ze had er vreselijk zin in. Zij rijd de hele week op een paard van de juf. Op vrijdag om 14 uur is er een uitvoering en zal ze wel doodvermoeid meegaan naar huis!

Ole gat zijn gangetje. Hij zit nog op school en daar gaat hij met plezier heen. Verder vind hij het geweldig om zijn vader te helpen bij de verbouwing. Hij scharrelt wat rond op zoek naar bruikbaar hout voor alles wat hij van plan is om te maken. Helaas heeft ie na 100 keer waarschuwen al wel een keer in een plank met een spijker gestaan. Dwars door zijn schoentje heen. Auwwww....bedrijfsongevalletje....maar hij loopt nog. 

De meiden hebben beneden in het meer al heerlijk gezwommen. Er is zo n slingertouw en daaronder is het enorm diep dus je kunt slingeren hoe hoog je wil en je dan heerlijk laten vallen. Ik wil dit graag een keer doen maar dan moet het ff warmer zijn. We kunnen niet zeggen dat het slecht weer is want elke dag schijnt de zon maar het had iets warmer gemogen.

Het toeristenseizoen is hier flink op gang gekomen. Je merkt dat het ineens heel druk is voor vimmerby-begrippen in het stadje. Het is natuurlijk een behoorlijk toeristische omgeving ivm astrid lindgren en dat is goed te merken. Overal campers en caravans. Ik zag iemand bij een Nederlandse camper staan en dan ben ik zo geneigd even een praatje te maken. Gaat dan toch zo n gedachte door je heen van Heee een Nederlander, ik moet ff kletsen. Maar ik heb me ingehouden. Volgende keer maar weer. 

Mijn werk is nog erg leuk over het algemeen. Maar voor de zomer hebben ze een heleboel extra onderverpleegkundigen aangenomen omdat er natuurlijk veel verpleegkundigen op vakantie zijn. Nou, in het begin dacht ik en eigenlijk nog wel een beetje...wat gaan we allemaal doen met zijn allen? Voelde echt wat bedreigend voor mijn werk. Dan had ik dus geen ene bal te doen. Was echt zo pissed vorige week. Dat het werktempo lager ligt ja, daar ben ik achter en dat is natuurlijk alleen maar goed maar wat een verspilling van geld zeg. Maar er is nu onverwacht nog een verpleegkundige uitgevallen ivm gebroken voet, en mijn collega annie was ook ivm familieomstandigheden niet aanwezig en toen was ik ineens verantwoordelijk voor 2 gebieden.....ahhhhhh dat was wel weer eng. maar ik red me goed. Kan altijd overleggen en ze zijn allemaal bereid te helpen waar nodig met advies. Want zo werd ik vorige week gebeld door personeel van 1 van de huizen dat er een mw niet goed was geworden. Oke, dan moet je dus heen. Ik erheen en gelukkig kende ik deze mw redelijk goed. Bij aankomst mompelde ze wat, snurkte en kon niet opstaan....dan is dus aan mij de beslissing wachten we af of bellen we een ambulance? Ik heb even een collega gebeld of ik de juiste beslissing nam om een ambulance te bellen en toen ik daar een bevestiging van kreeg heb ik gebeld. Dat was best eng. Ook het ontvangen van het ambulancepersoneel was spannend. Elke keer de vraag, hebben ze begrip voor mijn situatie...wb taal en alle nieuwigheden in een ander land. Maar jawel hoor, wederom, erg aardig en welwillend. Uiteindelijk vonden zij het een moeilijke beslissing want toen zij aankwamen was ze weer wat meer wekbaar enz...zal je altijd zien he? Na overleg met een arts in het ziekenhuis besloten ze het een aantal uren af te wachten. Maar prima dat ik had gebeld. Poeh, dat was een hele belevenis...en zelfs de lunch over moeten slaan. Dat is bijna een doodszonde hier. Elke anderen zweed had dat minstens 3 dagen aan iedereen die het maar horen wilde verteld dat ze niet gelunched hadden...maar wij bikkels van nederlanders nemen tijdens het rapporteren van dit alles gewoon ons broodje in de hand en een banaantje erbij......niet lullen maar werken....

Rob heeft de hele avond avonddienst en hiervoor klust hij in het huis. Al met al hebben we dus erg weinig tijd om ons te vervelen. 

Oma annie die verveeld zich ook geen moment. Van het weekend hebben we samen de kelder schoongemaakt. Het was verschrikkelijk. Toen de hele kelder klaar was en we naar huis gingen dacht oma wat zie ik toch slecht is het nou zo mistig buiten? Maar nee, haar bril was gewoon helemaal grijs.....

Maar we hebben het gezellig met zijn allen als klusteam. Het is ook goed om te zien dat de kids hun steentje bijdragen. Hun kamers staan klaar om vervoerd te worden alles is al ingepakt. Ole had zijn kamer ingepakt in maar liefst 11 dozen....Terwijl al zijn speelgoed beneden staat...

Gisteren toen hij naar school was heeft oma alles maar opnieuw gedaan en nu zijn er nog 5 dozen over. Hij had bv zijn prullenbak en 1 knuffelbeest in 1 doos gedaan...ja, dat heb je zo heel veel dozen gevuld. Grappig he?

Nou, het epistel is weer af. Ik ga echt proberen snel wat leuke plaatjes op de site te krijgen dat beloof ik.