Tot leven...

Wij wonen hier in Vimmerby. Het is een klein stadje met ongeveer 26000 inwoners. Daar worden niet alleen de inwoners van het stadje zelf maar ook van alle buitengebieden gerekend. Al met al stelt het dus niets voor. Dat merk je natuurlijk ook aan het dagelijks leven. Dat is positief en negatief. Heerlijk geen drommen mensen in de stad. Winkels zijn rustig en geen files rondom. Maar het kan ook wat "doods"zijn. Want een beetje drukte op zijn tijd is ook gezellig.

Nou, gisteren reed ik tijdens mijn werk door de stad en ineens viel het me op. Vimmerby is wakker.... de zon scheen, strakblauwe lucht en het stadje is ontwaakt. Na een lange, donkere, koude winter is iedereen uit zijn hol gekomen. En de stad stroomt vol toeristen. Wij hebben hier tenslotte alles wat Zweden enorm beroemd heeft gemaakt. Wij hebben pipi, emile en de ontdekker van hen...Astrid.

Dus parkeerplaatsen staan vol met campers, caravans uit allerlei landen. Bij het geboortehuis van Astrid Lindgren staat het bomvol. touringcars enz....

Alle campings zijn vol, alle huisjes volgeboekt.

Bij Astrid Lindgrensvärld (wereld) is het afgeladen vol. Ik zie over de schutting mensen wachten voor het pipihuis op de volgende voorstelling. In de krant staat dat ze er een recordaantal bezoekers doorheen jagen. En ik merk dat ik ervan geniet. Beetje trots ook dat ik hier het hele jaar deel vanuit heb mogen maken. Trots dat ik niet langer de toerist ben die op het stortorget...grote plein.(nou ja, groot??) een ijsje eet. Nee, wij wonen hier nu echt eindelijk.

Straks als de herfst weer inzet dan komt het stadje weer tot rust en gaan we vast ook weer genieten van de zweedse rust die dan gaat komen. Eten we cantarellen en wachten we op de eerste sneeuwvlok. Zo zal het gaan en zo gaat het al jaren. En ik hoop er nog lang deel vanuit te mogen maken.